" زخم خشونت" از کجا می آید؟
وقتی در خبرها می شنویم که در حمله ای سبعانه ، زنان و کودکان کشته، زخمی و آواره شده اند، با خود می اندیشیم که اگر تنها آمار زنان و کودکان گفته می شود، نکند به این دلیل باشد که جنگ و خشونت ، ربطی به زنان و کودکان ندارد. این که هدف و رویکرد تمام سازمان ها و نهادهایی که برای دفاع تدارک دیده شده اند، صلحی است مدام برای زنان و کودکان. اما این صلح و آرامش ، چرا هرگز ، تضمین نمی شود؟ چرا هرگز از حد یک ذهنیت ، یک کورسو، یک کلمه ناتوان عبور نمی کند؟
خشونت هزار راه برای رسوخ در جان و جامعه ی مردمان دارد و صلح تنها یک راه. خشونت هیچ حد ومرزی ندارد . اما صلح فقط در دل ها می تپد. خشونت شبِ تاریکِ جهل است که طولانی است و پایان ناپذیر، و صلح و آرامش ، لفاف و پوشش لطیفی است که با خنجر خشونت دریده می شود و جوی خونی که از آن جاری می شود، تا اعماق تاریخ می رود و در آینده رسوخ می کند.
این هفدهمین پرسش مهر بود از سوی رئیس جمهور ، در نخستین روز ورود دانش آموزان به مدرسه. سوالی تامل برانگیز، که می تواند و باید، هر ذهنی را درگیر کند. این سوال، طنین کوبه ای است که رئیس جمهور بر زنگ مدرسه می کوبد، زنگی برای بیدار باش. برای هوشیاری ما در برابر اتفاقات دردناک جهان پیرامونمان.سوالی برای بیرون آمدن از پیله ی بی تفاوتی و فرو رفتن در عمق حادثه هایی که قلب جهان اسلام را خسته و رنجور کرده است. این که دیگر سکوت و درنگ کافی است دیگر کسی حق سکوت وبی تفاوتی ندارد.
خشونت از کجا می آید؟
این سوالی دوسویه است. سوالی که هم رئیس کشور حق دارد از فرزندانش بپرسد و هم فرزندان محقند که از رئیس سرزمین دیر سالشان بپرسند. صلح ، آرامش و روشناییِ دانایی و شعور، از پرنیان آسمانی ملایک فرو می بارد و خشونت ، جراحتی است که بر سر هر گردنه و گذرگاهی در روی زمین کمین کرده است.
خشونت از خلاء آغاز می شود. محصول نبود بینش انسانی است و فرآورده ی تعصبی است کور، که جسم و جان و شعور مردمان را به یک نسبت ، به آتش می کشد.
این، تنها ویرانه های شهرها و جسدهای درهم کوبیده نیست که از خشونت به جای می ماند ( که این هم هست). خشونت، در ذهن وفکر نیز رخنه می کند. خشونت، گیر افتادن درگرداب پایان ناپذیر تعصب جاهلانه است. خشونت و عصبیت، همزاد همند؛ با هم افزایی دیوانه وار و کور. خشونت از آنجا می آید که " من " ، " نگاه من " ، " فکر من " ، " زادگاه من " ، " نژاد من " ، " زبان من" و... اصلِِ همه چیز می شود. اصلی متقن که می خواهد خود را با جراحت و خونریزی، با درد و زخم ، با مرگ و ویرانی ، بر همه تحمیل کند.
